In een stad met een oppervlakte vergelijkbaar
met een Nederlandse provincie gaan sommige dingen natuurlijk handiger
per helicopter. Zo controleert de politie hier vanuit de lucht de files,
de snelheidsovertreders en de ongelukken op het uitgebreide snelwegennet
en worden ook eventuele gewonden daardoor afgevoerd. Journalisten nemen
de term 'persmuskiet' letterlijker dan elders en houden de wereld vanuit
de lucht in de gaten. De negen vliegvelden binnen de stadsgrenzen en de
nodige miljonairs en andere excentriekelingen zorgen ervoor er op elk moment
zo'n 50-100 helicopters boven de stad vliegen. Een helicopter horen is dus
niet bijzonder maar als er meerdere tegelijk ergens als luidruchtige roofvogels
rondcirkelen is dat een teken dat er iets aan de hand is. Vaak is dat
een ongeluk op de snelweg of een roofoverval, maar soms blijken we opeens
verrassend dicht bij het oog van het nationale of zelfs het internationale
nieuws. De eerste keer dat mij dat opviel vlogen er de hele nacht helicopters
boven ons huis. Het ochtendnieuws bracht de zozeer gewenste opheldering:
er waren vage aanwijzingen dat terroristen een aanslag wilden plegen op
een winkelcentrum in de buurt van het federale hoofdkantoor (een soort
provinciehuis). Nu zijn er eigenlijk geen winkelcentra dicht bij dat hoofdkantoor
maar de twee die in aanmerking leken te komen liggen ten weerszijde van
ons huis. En dus kwam de politie even kijken. De pers vloog echter de hele
nacht tussen de verschillende lokaties heen en weer, 'hopende' op een aanslag
en de beste beelden. Maanden later liepen Willeke en ik over de campus
van onze lunch terug naar onze werkplekken toen onze aandacht werd getrokken
door een paar helicopters. Eerst dachten we aan een probleem op de 405
('four-oh-five'), de zwaar verkalkte verkeersslagader die het Los
Angeles ten zuiden van het Santa Monica gebergte (de 'Westside',
in gevoelswaarde enigzins te vergelijken met bijvoorbeeld het centrum van
Amsterdam of Rotterdam) verbindt met het Los Angeles ten noorden van die
bergen (de 'Valley', te vergelijken met Rotterdam-Zuid of Amsterdam-Noord).
Maar het beeldscherm had een betere verklaring: oud-president Ronald Reagan
was overleden, in zijn ranch met uitzicht over de Westside, de 405 en de
UCLA campus. Een derde en vrolijker gebeurtenis werd met het geluid van helicopters
ingeluid toen wij een ochtend thuis bleven omdat ons tapijt zou worden gereinigd
op kosten van de verzekeringsmaatschappij van de bovenburen na een kleine
lekkage. Toen we op het punt stonden om weg te gaan hoorden we de helicopters
en werd tegelijkertijd de straat voor ons huis, Olympic Boulevard, door
motoragenten verkeersvrij gemaakt. Kort daarna kwam de olympische vlam langs
op weg van Santa Monica naar Hollywood, en uiteindelijk Athene, uiteraard
via Olympic Boulevard. Behalve door helicopters en een auto met nog meer
verslaggevers werd de vlam overigens begeleid door twee enorme brandweerwagens.
Je weet tenslotte maar nooit.
Verder naar het einde
De afgelopen en ook de komende tijd staan
voor mij in het teken van conferenties. Kort na mijn thuiskomst uit Soedan
en Egypte, in maart 2004, vertrokken Willeke en ik naar Montreal, in Canada,
waar we een symposium hadden georganiseerd tijdens de jaarlijkse bijeenkomst
van de Vereniging voor Amerikaanse Archeologie (SAA). Ons symposium,
nummer 82 van de 189, ging over de archeologische sporen die nomaden
achterlaten, of niet natuurlijk. Dit symposium werd gevolgd door een
drie-daagse workshop hier in Los Angeles, 22-24 juni, eveneens georganiseerd
door Willeke en mijzelf. Iets daarvan is via het Internet te zien en te horen
(met RealPlayer) en de daarmee verbonden pagina's. Dit alles moet leiden
tot het volgende boek met als werktitel 'The Archaeology of Mobility.
Nomads in the Old and in the New World'. Tussendoor gaven Willeke en
ik ook nog lezingen bij de jaarlijkse bijeenkomst van het Amerikaanse Centrum
voor Onderzoek in Egypt (ARCE) in Tucson, Arizona. We zijn daar met een
gehuurde auto naar toe gereden, door de Californische woestijn het hoogland
van Arizona op, en weer af, om na zo'n negen uur, onze bestemming te bereiken.
Willeke was ook nog aanwezig bij een conferentie in Salt Lake City, de hoofdstad
van Utah, over de manieren waarop archeologie in de politiek gebruikt wordt.
In oktober komt de stand weer gelijk als ik een lezing geef tijdens een
conferentie over de Rode Zee in het Brits Museum te Londen. En dan is het
nog niet afgelopen want in april 2005 zijn we weer samen bij de volgende
bijeenkomst van de SAA. Willeke organiseert dan een symposium over de overdracht
van praktische kennis en vaardigheden, in het verleden, terwijl ik zelfs
twee bijeenkomsten organiseer over de methoden en technieken om restanten
van voedsel in aardewerk te vinden, te analyseren en te interpreteren.
Meer informatie is te vinden op de regelmatig bijgewerkte website, hoewel ook hier een
boek, met de werktitel 'Theory and Practice of Archaeological Residue
Analysis', het uiteindelijke doel is dat ik samen met Jelmer Eerkens
(archeoloog bij de Universiteit van Californië in Davis en inderdaad
met Friese voorouders) hoop te bereiken.
Het mooiste boek dat ik de afgelopen tijd heb gelezen was 'The parrot who owns me', over de relatie tussen een ornithologe en haar papagaai, geschreven door Joanna Burger. In het Engels, inderdaad, maar misschien ook in vertaling te verkrijgen en anders zeker de moeite waard. Zoals gebruikelijk is mijn muziekkeuze ook deze keer geen nieuwe opname maar wie hierna voor de eerste keer de CD beluistert waarop de Texaan Van Cliburn achtereenvolgens het 1ste Pianoconcert van Tchaikovsky en het 2de Pianoconcert van Rachmaninov speelt (in 1958) zal mij dat waarschijnlijk toch niet kwalijk nemen. Wel nieuw is 'Shrek 2', een nog leukere film dan deel één, vooral voor iedereen die in Los Angeles woonachtig is, of er wel eens op bezoek geweest is natuurlijk.